نه صبر به دل مانده، نه در سینه قرارم          بگـذار چو آتش ز جـگـر شعـله برآرم

گر زحمتت افـتد که نهی پای به چشمم          بگـذار که من چـشـم به پـایت بگـذارم

یک لحظه بزن بر رخ من خنده که یک عمر          با یـاد لـبت خـنـده کـنـان اشـک ببـارم

خجلت کشم از دیـده و از گریۀ عمـرم          گـر پـیــشـتر از آمـدنت جـان بـسپـارم

بگذاشتـه ام بر روی خـاک حـرمت رو          شـاید گنـه از چـهره بشـویی به غـبارم

حیف از توعزیزی که منت یار بخوانم          امـا چه کـنم جـز تو کـسی یـار نــدارم

شامم شده تاریـک تر از صبـح قـیـامت          روزم شده بی روی تو همچون شب تارم

ای منتـظر مـنـتـظـران یـوسـف زهـرا          پـایــیـز شـده بی گـل روِی تـو بــهـارم

دادنـد مـرا دیـده کـه روی تــو بــبـیــنم          بی دیـدن رخسـار تو با دیـده چه کارم؟

مهـرت نتـوان کرد برون از دل "میثم"          گر خـصم دو صد بار کِشد بر سر دارم